Το παιδί μου σώθηκε στη κυριολεξία την τελευταία στιγμή,ο κρυφός κίνδυνος που αγνοούσα και οι περισσότερες από εμάς δεν τον λαμβάνουμε υπόψιν μας!Οταν είχα δει το συγκεκριμένο video,δε πίστευα ποτέ ότι μπορεί να το πάθει και το παιδί μου!
Ένας ακόμη κίνδυνος σε απόσταση! Πόσο σημαντικό για εμάς τις μαμάδες ε;
Μόλις κράτησα τον γιο μου στην αγκαλιά μου, όλα άλλαξαν… Ότι ήξερα απλά ξεχάστηκε και τα δεδομένα μου ήταν πλέον μίλια μακριά από τα προηγούμενα!
Αν και οι περισσότεροι λένε πως εμείς οι γυναίκες γινόμαστε αυτόματα λιοντάρια,ύαινες και τα λοιπά, εγώ νομίζω πως από λιοντάρι έγινα γατούλα..σπιτόγατο για την ακρίβεια.
Έγινα μαμά στα 22 μου, αν και ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένη και προετοιμασμένη κώλωσα.
Τα πάντα τα είδα με άλλο μάτι. Οτιδήποτε και αν κοίταζα έβλεπα τον κίνδυνο σε αυτό.
Φοβόμουν τα μικρόβια, τα αδέσποτα αλλά και τα κατοικίδια, τα αυτοκίνητα αλλά και την οδήγηση αυτοκινήτου, το φαγητό απ’ έξω μιας και θήλαζα αλλά και οι πιο παλιοί μου φόβοι μεγάλωσαν, π.χ του σεισμού ή των αεροπλάνων.
Όπως καταλαβαίνετε αυτό με οδήγησε στο να γίνω μια υπερπροστατευτική μαμά. Αν μπορούσα να προστατεύσω το παιδί μου ακόμη και από τα πιο απίθανα σενάρια θα το έκανα.
Ήμουν η μαμά που δεν έμπαινε με το μωρό σε ξένο αυτοκίνητο ούτε για 1 λεπτό αν δεν υπήρχε καθισματάκι αυτοκινήτου. Θα έπλενα το σεντονάκι του μωρού μου ξανά, εαν μου έπεφτε στο πάτωμα καθώς πήγαινα για να το στρώσω. Δεν άφηνα κόσμο να έρθει στο σπίτι να δει το μωρό γιατί ήταν χειμώνας..
Καθώς ο μικρός μου μεγάλωνε, κάποιοι φόβοι μου ξεχνιόντουσαν και άλλοι ζωντάνευαν!
Σήκωσα όλα τα διακοσμητικά μου, έβαλα προστατευτικά σε όλες τις γωνίες του σπιτιού, φυσικά και έκλεισα τις πρίζες και κανείς δεν έμπαινε με τα παπούτσια του στο σπίτι μας…
Στις καλοκαιρινές βόλτες μας, του φορούσα τις περισσότερες φορές παντελονάκια απ το γόνατο και κάτω έτσι ώστε αν πέσει να μην χτυπήσει πολύ τα γονατάκια του.
Ήμουν αυτή η μαμά. Προστάτευα το παιδί μου απ’ όσα περισσότερα μπορούσα.
Πριν λίγες μέρες, μετακόμισα μια συρταριέρα από το παιδικό στην είσοδο στο σπιτιού μας.
Ο μικρός δεν την πείραζε, δεν την έδινε καν σημασία! Ένα απόγευμα, καθόμασταν με τον άντρα μου στο σαλόνι και συζητούσαμε. Βλέπω με την άκρη του ματιού μου τον γιο μου, να ανοίγει τα συρτάρια και προσεκτικά να τα κλείνει. Αυτό.
Αυτή τη φορά ο κίνδυνος υπήρχε μα εγώ δεν τον έβλεπα.
Κάποια στιγμή ακούμε ένα δυνατό μπαμ και βλέπουμε τη συρταριέρα στο πάτωμα και ευτυχώς το μωρό μας μόλις 5 εκατοστά δίπλα από αυτή.
Η συρταρίέρα που έπεσε κυριολεκτικά 5 εκατοστά από το παιδί μου!
Πάγωσε το αίμα μου. Έτρεξα τον πήρα αγκαλιά και ευχαριστούσα Το Θεό που δεν έπαθε τίποτα.
Αν είχε πέσει πάνω του, δεν μπορώ και δεν θέλω να φανταστώ τι θα είχε συμβεί.
Αυτό που γινόταν, ήταν φαινομενικά τόσο αθώο παιχνίδι.
Ο μικρός απλά άνοιγε και έκλεινε τα συρτάρια. το βάρος όμως ήταν πολύ μεγάλο και όταν τα άνοιξε όλα, τότε εκείνη έπεσε.
Ευτυχώς εκείνος καθόταν στο πλάι και το κακό τελείωσε εκεί.
Αυτό που έπρεπε σαν γονείς να είχαμε κάνει, είναι να έχουμε βιδώσει στο τοίχο τη συρταριέρα.
Αυτό το τόσο απλό πράγμα.
Βέβαια πάντα βρίσκουμε εύκαιρη μια δικαιολογία του τύπου »μπορεί σε ένα μήνα να μην τη θέλω εκεί» αλλά δεν χρειάζονται παραπάνω από 2 λεπτά για να γίνει το κακό.
Συνήθως τα παιδιά, ανοίγουν τα συρτάρια και σκαρφαλώνουν πάνω σε αυτά και αν δεν είναι βιδωμένο το έπιπλο, μπορεί το παιχνίδι τους να αποβεί μοιραίο.
Πλέον έχω μια συρταριέρα βιδωμένη και έναν ακόμη κίνδυνο σε απόσταση!
