Το πρώτο παιδί που διαγνώστηκε με εξάρτηση στο Διαδίκτυο

4 Δεκεμβρίου 2019 | 09:41

Ο εθισμός στο διαδίκτυο πρόκειται πλέον για μία ασθένεια που παρατηρείται ιδιαίτερα και σε μεγάλο βαθμό σε παιδιά και εφήβους. Η ενασχόληση με το διαδίκτυο από τους ανήλικες ξεπερνάει το όρια του επιτρεπτού και του υγιούς τις περισσότερες φορές, με ανησυχητικά σημάδια εξάρτησης και προσκόλλησης.

Πότε όμως ξεκίνησαν όλα αυτά και από που; Πότε η εξάρτηση των παιδιών στο διαδίκτυο αναγνωρίστηκε ως ασθένεια με άμεση και δραστική παρέμβαση;

Η μητέρα ενός δεκαπεντάχρονου Βρετανού μιλά ανοιχτά για τον σοβαρό εθισμό του γιου της στα online παιχνίδια και στο πώς είναι να βλέπεις το παιδί σου να αποξενώνεται μέσα στο ίδιο του το σπίτι, ανεβαίνοντας πίστες και ζώντας σε ένα παράλληλο, εικονικό σύμπαν. Πώς το βρετανικό ΕΣΥ πείστηκε να αντιμετωπίσει την περίπτωση ως ασθένεια.

Το πρώτο παιδί που διαγνώστηκε με εξάρτηση στο Διαδίκτυο- Έτσι ο εθισμός στο διαδίκτυο αναγνωρίστηκε ως ασθένεια

Η περίπτωση ενός δεκαπεντάχρονου αγοριού που ζει με την οικογένειά του στο Λονδίνο έκανε το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) της Βρετανίας να αναγνωρίσει πρώτη φορά τον εθισμό στα on line παιχνίδια ως υπαρκτή απειλή για τη διανοητική κατάσταση των παιδιών. Οπως εξηγεί εκτενές ρεπορτάζ της Telegraph, ήταν η τρίχρονη επιμονή της Κένταλ Πάρμαρ, μητέρας του παιδιού, που έπεισε τους «ειδικούς» να παραδεχτούν ότι πρόκειται για ένα νέο είδος επιδημίας που χτυπά κυρίως νέους που βρίσκονται στην εφηβεία.

Ο έφηβος γιος της Πάρμαρ έμεινε εκτός σχολείου για έναν ολόκληρο χρόνο, αφού εθίστηκε τόσο πολύ στα online παιχνίδια, που σταδιακά έχασε κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης και διάθεσης να βγει στον έξω κόσμο.

Η μητέρα του πάλεψε επί τρία χρόνια προκειμένου να πείσει το βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας (National Health Service, NHS) προκειμένου να αναγνωριστεί ως επικίνδυνη η περίπτωσή του και να αντιμετωπιστεί ανάλογα.

Αυτή η στροφή του NHS έρχεται λίγους μήνες μετά τη σημαντική τοποθέτηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (World Health Organisation, WHO) ότι αυτού του είδους τα παιχνίδια μπορούν να προκαλέσουν σημαντικές διανοητικές δυσλειτουργίες και άλλα ψυχολογικά προβλήματα, όταν ο χρήστης περνά πολλές ώρες μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του.

Για μένα είναι μια σιωπηλή εξάρτηση εξηγεί η Κένταλ Πάρμαρ. Αν πάρεις ένα όπλο και αρχίσεις να πυροβολείς σε ένα πάρκο, εννοείται ότι όλοι θα το πρόσεχαν και θα έκαναν κάτι, καθώς θα αναστάστωνες ολόκληρη την κοινωνία. Αν ο γιος μου μεθούσε και καβαλούσε μια μηχανή, όλοι θα ενδιαφέρονταν. Κανείς όμως δεν ενδιαφέρεται αν κάθεται και παίζει στο δωμάτιό του – είναι σαν να μην υπάρχει.

Ο γιος της είναι ένα ταλαντούχο παιδί που αγαπούσε πολύ τα αθλήματα, ήταν αρχηγός σε ομάδες ράγκμπι και κρίκετ. Ήταν επίσης πάρα πολύ κοινωνικός και δημοφιλής, με ένα λαμπερό ακαδημαϊκό μέλλον που είχε ήδη διασφαλίσει, καθώς το όνομά του ήταν πάντα στη λίστα των χαρισματικών μαθητών.

Και ξαφνικά η εικόνα αυτού του παιδιού άλλαξε, όταν άρχισε να τον κυριεύει ο εθισμός του σε αυτού του είδους τα παιχνίδια, μετατρέποντάς το σε κρατούμενο μέσα στο ίδιο του το δωμάτιο.

Από την ώρα που θα ξυπνήσει μέχρι την ώρα που θα κοιμηθεί, θέλει να βρίσκεται μέσα σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει πια ο έξω κόσμος. Και όλο αυτό τον καταστρέφει, τον τρώει λέει η μητέρα του.

Το πρώτο ανησυχητικό σημάδι, ήταν όταν ότι ο γιος της βρισκόταν μονίμως στο Ιντερνετ, αντί να διαβάζει τα μαθήματά του. Αρχισε να εθίζεται και να αποφεύγει να κάνει οτιδήποτε είχε να κάνει με το έξω και την επαφή με πραγματικές καταστάσεις και αληθινούς ανθρώπους. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν οι ήρωες αυτών των παιχνιδιών.

Έχει πολλούς ιντερνετικούς «φίλους» και διασκεδάζει βασιλεύοντας σε φανταστικούς κόσμους και σε μη υπαρκτά βασίλεια. Όλα αυτά έγιναν τόσο πραγματικά για εκείνον, που του έχουν διαστρεβλώσει τελείως την αίσθηση της πραγματικότητας. Σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο γι’ αυτόν λέει η Κένταλ Πάρμαρ.

Μητέρα πέντε παιδιών, η Πάρμαρ θεωρεί ότι έκανε ό,τι περνά από το χέρι της προκειμένου να αποτρέψει αυτή την εξάρτηση. Έφθασε στο σημείο να κλειδώσει στην κρεβατοκάμαρά της το κινητό του και τους υπολογιστές του σπιτιού, αλλά και να καταφύγει και σε διάφορα συστήματα γονεϊκής ιντερνετικής επιτήρησης. Τίποτα από όλα αυτά δεν λειτούργησε, αφού είτε γινόταν επιθετικός, είτε σκαρφιζόταν τρόπους για να μας ξεγελάσει όλους.

Κάθε συνεδρία σε ιδιωτικό ιατρείο κοστίζει 350 στερλίνες, ποσό που η μητέρα δεν μπορεί να καλύψει, και μέχρι σήμερα παλεύει προκειμένου να πείσει το Βρετανικό Σύστημα Υγείας ότι πρόκειται για μία υπαρκτή εξάρτηση που μπορεί να αντιμετωπιστεί από τους κατάλληλους ειδικούς. Το παράπονό της είναι πως «κανείς ως τώρα δεν το είχε πάρει όλο αυτό στα σοβαρά. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος θεραπείας, καθώς πρόκειται για ένα νέο είδους πνευματικής ασθένειας, που κανείς δεν έχει ακόμη αποκωδικοποιήσει».

Ο γιος της νοσηλεύτηκε επί οκτώ εβδομάδες στο νοσοκομείο επειδή δεν μπορούσε να λειτουργήσει. Όταν πήρε εξιτήριο, η μοναδική αγωγή που του χορήγησαν ήταν ταμπλέτες βιταμίνης D για να αναπληρώσουν την έλλειψη ηλίου, καθώς το παιδί μου δεν έβγαινε καθόλου από το σπίτι λέει η ανήσυχη μητέρα.

Σύμφωνα με στοιχεία που αρχίζουν να βγαίνουν στο φως, υπάρχουν χιλιάδες παιδιά -και όχι μόνο παιδιά, αλλά και ενήλικες σε μικρότερο ποσοστό- που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα εξάρτησης. Υπολογίζεται ότι το 4% των εφήβων κινδυνεύει από κλινική εξάρτηση στο Ιντερνετ.

Όπως αναφέρει το δημοσίευμα της Telegraph, ένας ειδικός σε τέτοιου είδους εθισμούς, είπε στην εφημερίδα ότι δέχεται ένα γράμμα την εβδομάδα από απελπισμένους γονείς παιδιών που τον ρωτούν τι μπορούν να κάνουν για την εξάρτησή τους σε αυτά τα παιχνίδια.

Προκειμένου να κατανοήσει σε βάθος τι ακριβώς βρίσκει ο γιος της εκεί μέσα, η Κένταλ Πάρμαρ περνά πολλές ώρες καθισμένη δίπλα του όταν εκείνος βρίσκεται στο Twitch, μια πλατφόρμα με live streaming βίντεο της Amazon: Είναι η έξαψη που νιώθει κάθε φορά που ανεβαίνει πίστα. Αυτό είναι το ναρκωτικό του. Επίσης του αρέσει η «επικοινωνία» με τόσες χιλιάδες ιντερνετικούς φίλους, με τους οποίους παίζει on line.

Το κλειδί του εθισμού βρίσκεται στο αίσθημα ότι φτάνεις σε κάποιο επίτευγμα, ότι κάτι καταφέρνεις, κάτι κατακτάς. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι απολαμβάνουν την on line αποδοχή και νιώθουν ότι δεν έχουν καμία ανάγκη να την αναζητήσουν στον έξω κόσμο.

Πρόκειται φυσικά για μια τεράστια και απολύτως κερδοφόρα βιομηχανία, με πάρα πολλές εταιρείες να βγάζουν κάθε χρόνο πολλά τέτοια παιχνίδια. Ειδικοί κριτικοί δημοσιεύουν κείμενα και αξιολογούν τα νέα παιχνίδια, με τον ίδιο τρόπο που ο υπόλοιπος κόσμος ανυπομονεί για να δει μια νέα ταινία που βγαίνει στους κινηματογράφους.

Το παράξενο είναι ότι η μητέρα του συγκεκριμένου παιδιού, θεωρούσε ότι εκείνος, από όλα της τα παιδιά, ήταν ο λιγότερο «ύποπτος» για να πάθει κάτι τέτοιο, καθώς ήταν ο πιο κοινωνικός στην οικογένεια. Δεν ήταν δηλαδή η περίπτωση ενός παιδιού ήδη αποκομμένου για κάποιους λόγους από το κοινωνικό του περιβάλλον που βρήκε παρηγοριά στο Ιντερνετ.

Όπως ήταν φυσικό, αυτή του η εξάρτηση προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό της οικογένειας: Το χειρότερο πρόβλημα είναι η απομόνωσή του. Μας αποφεύγει. Είναι σαν να έχει αποξενωθεί μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Μας κάνει να νιώθουμε αόρατοι. Τον έχουμε χάσει… ακόμα και αν ξέρουμε ότι βρίσκεται στο δωμάτιό του.

Εκτός από την Κένταλ Πάρμαρ, υπάρχουν πολλοί ακόμη γονείς που ανησυχούν για τον ολοένα αυξανόμενο εθισμό των παιδιών τους. Παλιότερα οι γονείς ανησυχούσαν όταν τα παιδιά τους περνούσαν πολύ χρόνο εκτός σπιτιού. Οι εποχές πλέον έχουν αλλάξει και τώρα ανησυχούν ακριβώς επειδή δεν βγαίνουν καθόλου από το δωμάτιό τους.

Και όπως καταλήγει η ίδια, το γεγονός ότι το Βρετανικό Σύστημα Υγείας άργησε τόσο πολύ να πάρει θέση διογκώνει αυτό το πρόβλημα. Το NHS δεν έχει καν σχετικό τομέα στην επίσημη ιστοσελίδα του. Αυτό αποδεικνύει την έλλειψη συνειδητοποίησης της σοβαρότητας του προβλήματος. Έχουμε καταντήσει σκλάβοι της τεχνολογίας. Και εμείς και τα παιδιά μας. Προσπαθώ να το αλλάξω αυτό. Με όποιον τρόπο μπορώ.

Με πληροφορίες από protagon.gr