Ένα “ευχαριστώ μαμά” δεν έβλαψε ποτέ κανέναν! Το σημερινό άρθρο ήθελα να το γράψω εδώ και πολύ καιρό . Είναι ένα κείμενο που το γράφω πρώτα από όλα για να εξωτερικεύσω μερικά αρνητικά συναισθήματα που με πνίγουν εδώ και καιρό.
Είναι όμως κι ένα κείμενο προς όλες τις εργαζόμενες και μη μαμάδες, που έχουν νοσταλγήσει ένα “ευχαριστώ μαμά” από τα χείλη των παιδιών τους, αλλά και από του άντρα τους μερικές φορές! Εκείνες τις μητέρες, που δουλεύουν σκληρά και μετά έρχονται στο σπίτι κουρασμένες και με ένα κεφάλι καζάνι, αλλά έχουν να αναλάβουν παιδιά και σπίτι.
Δείτε ακόμα Οι σκέψεις μας για τη Χρονιά θρίλερ που φεύγει
Σαν μία σύγχρονη “Μαίρη Παναγιωταρά” κι εγώ, αποφάσισα να γράψω ένα κείμενο, για να μιλήσω στις καρδιές εκείνων των μαμάδων, που δεν έχουν ακούσει σχεδόν κανένα “ευχαριστώ” διότι κάνουν πράγματα, που τα όλοι, τα θεωρούν αυτονόητα. Δεν είναι όμως. Διαβάστε παρακάτω:
Όσοι με ξέρουν έστω και λίγο θα ξέρουν ότι είμαι μία σκληρά εργαζόμενη γυναίκα και μητέρα. Εργάζομαι σκληρά, γιατί θέλω να προσφέρω στην οικογένειά μου όλα όσα χρειάζεται, αλλά και γιατί μ’ αρέσει να είμαι ανεξάρτητη. Τα παιδιά μου και ο άντρας μου είναι σίγουρα το φως στη ζωή μου!
Και για να είμαι δίκαιη έχω έναν άντρα που βοηθάει πολύ στο σπίτι. Το διάστημα που πήγαινα στην δουλειά και καθόταν ο Χρήστος σπίτι, το σπίτι μου ήταν στην πένα. Εκτός από μαγείρεμα και ότι έχει να κάνει με ρούχα, τα είχε αναλάβει αυτός. Ο Χρήστος όμως ξεκίνησε τη δουλειά οπότε προσπαθούμε να μοιραστούμε ότι γίνεται και τρέχουμε πανικόβλητοι.
Το να μεγαλώνεις παιδιά δεν είναι εύκολη υπόθεση και όσες είναι μητέρες, καταλαβαίνουν πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω! Όταν δεν είχα δικά μου παιδιά, δεν μπορούσα να καταλάβω, γιατί η μητέρα μου γινόταν έξαλλη με το ατακτοποίητο δωμάτιό μου και όχι μόνο. Όταν έκανα δικά μου παιδιά, κατάλαβα.
Για να σας βάλω στο κλίμα, θα σας διηγηθώ μία πρόσφατη ιστορία.
Γυρνάω που λέτε στο σπίτι, σχεδόν ετοιμόρροπη από την δουλειά. Με το που μπαίνω μέσα αντικρίζω ένα μικρό χάος. Παρατημένα παιχνίδια δεξιά και αριστερά, τα βιβλία της μεγάλης μου διάσπαρτα πάνω στο γραφείο.
Τα άπλυτα πιάτα που με περίμεναν από το προηγούμενο βράδυ, στωικά στον νεροχύτη να τα πλύνω και φυσικά δύο πλυντήρια. Που έπρεπε να τα βάλω και να τα απλώσω. Να μην πω για τα ασιδέρωτα! Όσες μαμάδες έχουν λίγο μεγαλύτερα παιδιά ξέρουν πολύ καλά πως το σιδερό δεν τελειώνει ΠΟΤΕ .
Καθημερινά βάζω παιδιά δύο πλυντήρια, νομίζω πως δεν ζούμε 4 σε αυτό το σπίτι αλλά δέκα. Απλές, μικρές, καθημερινές δουλειές που…κάθε γυναίκα πρέπει να κάνει! Μπορεί να ήμουν ένα ράκος από την κούραση, αλλά με το που μπήκα στο σπίτι έπιασα δουλειά.Ναι έπιασα μία δεύτερη δουλειά, μαζί με τη Φένια που από τη μία εγώ καθάριζα και από την άλλη η Φένια σκορπούσε το απόλυτο χάος!!!
Μέσα σε δύο ώρες το πολύ το σπίτι ήταν κομπλέ εκτός από τα ρούχα που πλενόντουσαν ακόμη στο πλυντήριο.
Μεγάλη αμαρτία αυτό εκ μέρους μου. Ε ; Στο μεταξύ, είχα ακόμη κάποιες ανοιχτές υποχρεώσεις με την δουλειά μου. Γιατί είναι τέτοια η φύση αυτής της δουλειάς, που ποτέ δεν τελειώνει.
Πάντα θα υπάρχει κάτι νέο να γράψω, πάντα θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα, που προκύπτει ξαφνικά είτε επειδή μας προδίδει η τεχνολογία, είτε επειδή κάποιος, κάτι έκανε λάθος. Και μία τρελή Λένα να παίρνει τηλέφωνα, να εξηγεί, να διορθώνει. Και παράλληλα να προσπαθεί να είναι σωστή μητέρα και σύζυγος.
Αν μετρούσα τις φορές που από τη μία μιλούσα στο τηλέφωνο για την δουλειά και από την άλλη ταυτοχρόνως έπαιζα ή τάιζα την μικρή μου, σίγουρα από ένα σημείο και μετά θα έχανα το μέτρημα. Κι έτσι όπως καθόμουν στον υπολογιστή μου και περνούσα κάποιες νέες ειδήσεις, ξαφνικά η Ηρώ , με ρωτάει που είναι το μαύρο τζιν.
Η Ηρώ μου, βρίσκεται στην εφηβεία και το πουλάκι μου το καμαρώνω για δύο πράγματα. Πρώτον είναι πανέξυπνη και ετοιμόλογη – δεν το λέω μόνο εγώ το λένε όσοι την γνώρισαν – και δεύτερον, είναι γλωσσού. Το τελευταίο είναι θετικό, γιατί ξέρω ότι όταν μεγαλώσει δε θα μασάει και θα απαντάει αναλόγως εκεί που πρέπει.
Σε αυτή την ηλικία όμως, δεν ξέρει πως να εκμεταλλευτεί σωστά αυτό το χαρακτηριστικό της. Με ρωτάει λοιπόν που είναι το μαύρο το τζιν κι εγώ της απαντάω πολύ ήρεμα . Και φυσικά με όλους αυτούς τους παιδαγωγικούς τρόπους που μοιράζομαι μαζί σας ολόκληρα χρόνια, πως είναι στο πλυντήριο.
Ξεκινάει λοιπόν και ωρύεται κυριολεκτικά, λέγοντάς μου ότι από την Τρίτη έχει να το φορέσει (Πέμπτη ήταν όταν έγινε το Βατερλό) ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΩ ΤΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΒΑΛΕΙ ΑΚΟΜΗ ΓΙΑ ΠΛΥΣΙΜΟ. Ποιος είδε την Λένα και δεν την φοβήθηκε φίλες μου. Πάνε και οι παιδαγωγικές μέθοδοι, πάει και η Μοντεσσόρι.
Γιατί αλήθεια σας το λέω . Μερικές φορές όταν γράφω τα άρθρα γελάω από μέσα μου με αυτά που γράφω. Και τα διορθώνω και γράφω την πραγματικότητα, όσο και αν δεν αρέσει σε μια μικρή μερίδα γονιών. Έχω την εντύπωση ότι αυτές οι συμβουλές που μοιράζονται κάποια sites, απευθύνονται σε γονείς που τα παιδιά τους, είναι μικρά θαύματα και όχι παιδιά δικά μας.
Και δεν είναι μωρέ πως είχα νεύρα από την δουλειά και τα ξέσπασα στο παιδί. Προτιμάω να βαράω το κεφάλι μου στο τοίχο μέχρι να ματώσει, παρά να είναι το παιδί μου ο σάκος του μποξ . Κοινώς να ξεσπάω νευρά πάνω στα παιδιά. Είναι αυτό το “τι έκανες τόσες μέρες και δεν το έβαλες για πλύσιμο” που με εξόργισε.
Θα σας πω λοιπόν τι κάνω τόσες μέρες.
Σηκώνομαι από τις 7 η ώρα το πρωί για να περιποιηθώ τα παιδιά μου. Πρωινό, πλύσιμο, ένα μικρό συμμάζεμα στο σπίτι και ίσα που προλαβαίνω να πιω δύο τζούρες από τον καφέ μου. Στη συνέχεια τρέχω σαν τρελή είτε για να καλύψω μερικές εξωτερικές δουλειές είτε για να πάω στο γραφείο.
Πηγαίνω στο γραφείο και είμαι επί 12 ώρες περίπου μπροστά από έναν υπολογιστή. Να γράφω άρθρα, να δίνω οδηγίες, να σηκώνω τηλέφωνα, να τσακώνομαι με εταιρίες internet. Παράλληλα να σηκώνω τα τηλέφωνα στα παιδιά που κάτι θέλουν, ή κάτι ψάχνουν και δεν το βρίσκουν. Να γίνομαι πραγματικά τρελή.
Να προσπαθώ να κουμαντάρω πολλούς ανθρώπους μαζί, χωρίς να τους προσβάλω και παράλληλα, τα έξοδα να τρέχουν και να έχω το άγχος αν θα τη βγάλουμε ή δεν θα τη βγάλουμε αυτό το μήνα.
Και μετά να παίρνω τη μικρότερη, να γυρίζω σπίτι και βλέπω ένα σπίτι…μη πω τι σπίτι! Και συγχρόνως με το σπίτι, έχω να το ταΐσω, να το ντύσω, να το κοιμίσω, να αντιμετωπίσω τα ξεσπάσματα θύμου της μικρής. Τις τσιριδες και τα νευρά της μεγάλης.Μέχρι να φτάσει η ώρα μία και εγώ δεν έχω κοιμηθεί, δεν έχω πλυθεί, απλά κοιτάζω απελπισμένα την τηλεόραση,χωρίς να βλέπω στην ουσία.
Φυσικά και με βοηθάει ο άντρας μου, φυσικά και με στηρίζει, όμως πολλές φορές εγώ σαν Λένα, κάνω πράγματα πάνω από τις δυνάμεις μου, για να μην τους δυσαρεστήσω.
Ένα ευχαριστώ μαμά λοιπόν δεν βλάπτει.
Ευχαριστώ μαμά που μάζεψες το γραφείο μου, ευχαριστώ μαμά που δεν με έχεις αφήσει ποτέ χωρίς καθαρά ρούχα. Ευχαριστώ μαμά που μου μαγειρεύεις, που με πλένεις, που είσαι πάντα εκεί για μένα.
Ευχαριστώ μαμά που όσο κουρασμένη κι αν είσαι, πάντα έχεις χρόνο να με ακούσεις. Ακόμη κι αν είναι 3 η ώρα το ξημέρωμα. Γιατί έχει τύχει και αυτό ! Ευχαριστώ μαμά που δεν με μαλώνεις όταν λέω τρελά και ας σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο.
Και δεν με πειράζει αν το μαύρο τζιν παντελόνι δεν έχει πλυθεί ακόμη, θα βρούμε μαζί ένα
Κι εντάξει, δεν ζητάω από ένα παιδί 14 χρονών να τα καταλάβει απόλυτα όλα αυτά. Ούτε μπορώ να απαιτήσω το ευχαριστώ από ένα παιδί σε αυτήν την ηλικία. Γιατί και εγώ μέχρι και να κάνω το πρώτο μου παιδί, τα ίδια έκανα. Τα θεωρούσα δεδομένα όλα από την μαμά μου. Μια μαμά που ότι και να είχε ήταν εκεί για εμάς.
Όμως νομίζω πως πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε στα παιδιά μας. Μπορεί να είναι 12,14,16, σε καμία περίπτωση δεν είναι χαζά. Να μην φοβόμαστε να τους πούμε ότι είμαστε κουρασμένες. Ότι θα χρειαστεί εκείνα να σηκώσουν το τραπέζι μετά το μεσημεριανό σήμερα και να πλύνουν τα πιάτα. Εμείς που βοηθούσαμε τις μητέρες μας πάθαμε τίποτα; Όχι!
Ευχαριστώ μαμά για όλα (αυτό πάει στη δική μου τη μαμά)
Τα είπα και ξέδωσα. Πείτε μου κι εσείς την γνώμη σας στα σχόλια! Ανοίξτε τις καρδιές σας, κράξτε ελεύθερα. Μεταξύ μας θα μείνει! Και για το κλείσιμο…μας το αφιερώνω:
Οι φωτογραφία είναι μέσα από το χάος μου που δεν το αλλάζω με τίποτα στο κόσμο!
ΥΓ: Το κορίτσι μου, αυτό το ευχαριστώ μαμά σήμερα μου το έδειξε με πράξεις. (Λες και είναι μέσα στο μυαλό μου) Γύρισα από τη δουλειά και μου λέει ξάπλωσε να ξεκουραστείς. Εγώ θα κάτσω με τη Φένια. κλαψ κλαψ
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο στο Daddy-Cool.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.
