0 10χρονος που πωλήθηκε σαν σκλάβος και αγωνίστηκε ενάντια στην παιδική εργασία – Το τραγικo τέλος

Σουζάνα Καπετάνιου

Υπάρχουν παιδιά σε αυτόν τον κόσμο, που έχουν όλα τα καλά στα χέρια τους. Παιχνίδια, γλυκά, οικογενειακή θαλπωρή. Υπάρχουν και κάποια άλλα παιδιά σε αυτόν τον κόσμο, που δεν βιώνουν ποτέ την παιδική τους ηλικία. Παιδιά που αναγκάζονται να δουλεύουν από μια τόσο τρυφερή ηλικία για να συντηρήσουν τις οικογένειές τους.

Παιδιά που πωλούνται στα σκλαβοπάζαρα, ακόμη κι αν η δουλεία έχει τυπικά “καταργηθεί” εδώ και πολλά χρόνια. Όσο υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, θα υπάρχουν παιδιά που θα θέλουν να αγοράσουν την καινούρια κούκλα της Έλσα και παιδιά που θα την κατασκευάζουν για να μπορούν να αγοράσουν ψωμί.

Στις χώρες του τρίτου κόσμου, η παιδική εργασία συνεχίζει να υπάρχει μέχρι και σήμερα. Το Χαμόγελο του Παιδιού συγκεκριμένα, αναφέρει ότι ακόμη και σήμερα, τα παιδιά που δουλεύουν καταναγκαστικά παραμένουν στα 152.000.000.

Μπορεί η 12η Ιουνίου να είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής εργασίας, όμως φαίνεται πως οι δυτικές κοινωνίες δεν έχουν ευαισθητοποιηθεί ακόμη αρκετά. Η Παγκόσμια Ημέρα υπάρχει, αλλά το πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα, αν δεν χτυπήσει την πόρτα μας.

Όσο υπάρχουν παιδιά που δουλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες σε μια τόσο τρυφερή ηλικία ή αγοράζονται από τους πλούσιους της χώρας τους, αυτός ο κόσμος δεν πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο. Όσο υπάρχουν παιδιά που είναι ανυπεράσπιστα αυτός ο κόσμος δεν πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο.

Υπάρχουν όμως και μερικά παιδιά, που αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Αφού έμαθαν να δουλεύουν σαν ενήλικες από μια τόσο μικρή ηλικία, θα μάθουν να σκέφτονται και σαν ενήλικες για να επιβιώσουν. Δυστυχώς.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και ο Ικμπάλ Μασί όπου αγωνίστηκε σαν παιδί, ενάντια στην παιδική εργασία και δυστυχώς δολoφονήθηκε. Παρακάτω θα διαβάσουμε την ιστορία του Ικμπάλ από το Πακιστάν που αποτέλεσε παράδειγμα για όλο τον κόσμο. Διαβάστε την ιστορία του μικρού ήρωα:

Πως ξεκίνησαν όλα…

Ο Ικμπάλ Μασί στα 4 του χρόνια πωλήθηκε σαν σκλάβος από τους γονείς του και μόλις στα 10 του χρόνια, αποφάσισε να ορθώσει το ανάστημά του στους εκμεταλλευτές του. Γεννήθηκε το 1982 σε μια πολύ έξω από την Λαχόρη του Πακιστάν.

Η οικογένειά του αντιμετώπιζε πολύ σοβαρά προβλήματα. Άλλωστε, οι περισσότερες οικογένειες στο Πακιστάν ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Με το ζόρι μπορούσαν να βάλουν λίγο φαγητό στο τραπέζι και η κατάσταση έγινε ακόμη πιο δύσκολη, όταν στα 4 του χρόνια, οι γονείς του “πνίγηκαν” από τα χρέη που δημιούργησαν για να παντρέψουν τον μεγαλύτερο αδερφό του.

Έτσι, αποφάσισαν να πουλήσουν τον Ικμπάλ σε έναν βιοτέχνη χαλιών. Αξίζει να σημειωθεί ότι η “μαφία των χαλιών” δρα ανεξέλεγκτα στο Πακιστάν εδώ και πολλά χρόνια. Παρόλα αυτά, 7 στα 10 παιδιά παγκοσμίως, δουλεύουν καταναγκαστικά κυρίως στον αγροτικό τομέα.

Κάπου εδώ να αναφέρουμε ότι ουσιαστικά ο Ικμπάλ δεν πωλήθηκε από τους γονείς του. Αντιθέτως, οι γονείς του τον έβαλαν σαν ενέχυρο, έτσι ώστε να καταφέρουν να πάρουν το χρηματικό ποσό που χρειαζόντουσαν από τον βιοτέχνη χαλιών. Η δουλειά του Ικμπάλ θα τον αποζημίωνε.

Αυτές οι πρακτικές είναι συνηθισμένες στο Πακιστάν. Το ποσό που ζήτησαν οι γονείς από τον βιοτέχνη ήταν 600 ρούμπια, δηλαδή περίπου 12 ευρώ. Πολλοί γονείς καταφεύγουν σε αυτές τις πρακτικές, ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι ουσιαστικά ποτέ δεν πρόκειται να αποζημιώσουν οποιοδήποτε τοκογλύφο και φυσικά τα παιδιά τους δε θα γύριζαν σπίτι.

Η “μαφία των χαλιών” βλέπετε, όχι μόνο καταφέρνει με διάφορα κόλπα να μην μειώνει το αρχικό χρέος, άλλα επιπλέον το αυξάνει. Τέσσερα χρόνια μετά δηλαδή, η οικογένεια του Ικμπάλ βρέθηκε να χρωστάει το εικοσαπλάσιο του αρχικού ποσού.

Η ζωή του Ικμπάλ μετά…

Ο Ικμπάλ βρέθηκε μακριά από την οικογένειά του και κλείστηκε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μαζί με πολλά ακόμη παιδάκια. Σκυμμένος πάνω από τον ξύλινο πάγκο του, έδενε έναν έναν τους κόμπους των χαλιών. Το δωμάτιο δεν φωτίζονταν και δεν αερίζονταν επαρκώς, έτσι ώστε το οξυγόνο να μη χαλάει την ποιότητα των χαλιών.

Δούλευε 6 μέρες την εβδομάδα για 14 ώρες την ημέρα και τρέφονταν ελάχιστα, γιατί τα μικρόσωμα και αδύνατα χέρια των παιδιών, μπορούσαν να δένουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τους πόντους. Φυσικά το νερό ήταν ελάχιστο και η ζεστή στο δωμάτιο που δούλευαν αφόρητη.

Όταν τα παιδιά έκαναν κάποιο λάθος, το πλήρωναν ακριβά. Οι ανθρωποφύλακες που ήταν υπεύθυνοι εκεί, έδερναν τα παιδιά, τα έκλειναν σε σκοτεινές ντουλάπες για πολλές ώρες έτσι ώστε να χάσουν την αίσθηση της ώρας και τα κρεμούσαν ανάποδα.

Τι ήταν αυτό που τον έκανε να θέλει να ξεφύγει 

Στα 10 του χρόνια, ψηφίστηκε ένας νόμος στο Πακιστάν που απαγόρευε εξ’ ολοκλήρου την παιδική εργασία. Αυτό ξύπνησε την ελπίδα στον 10χρονο Ικμπάλ που συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις του και αποφάσισε να δραπετεύσει από την κόλαση που ζούσε.

Τα κατάφερε και έτρεξε με όλες τις δυνάμεις του, στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα. Οι αστυνομικοί όμως, ήταν βαθιά διεφθαρμένοι κι έτσι όταν ο Ικμπάλ τους είπε την ιστορία του, εκείνοι αντί να τον προστατεύσουν πληροφόρησαν την “μαφία των χαλιών” .

Αφού οι αστυνομικοί δωροδοκήθηκαν τον γύρισαν πίσω. Φυσικά εκεί πίσω, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Για να παραδειγματίσουν τα άλλα παιδιά, έδιναν στον Ικμπάλ ακόμη λιγότερο φαγητό και νερό ενώ ξεκίνησε να δουλεύει περισσότερο και κάτω από χειρότερες συνθήκες.

Φυσικά αυτές οι κακουχίες δεν άργησαν να έχουν αντίκτυπο και στην υγειά του. Ο Ικμπαλ αντιμετώπιζε προβλήματα με την ανάπτυξή του, αφού ήταν πολύ πιο κοντός από ότι θα έπρεπε για την ηλικία του, ενώ ξεκίνησε να εκδηλώνει κι άλλα προβλήματα υγείας.

Η θέληση του για ζωή!

Οι εκμεταλλευτές του, μπορεί να νόμιζαν ότι έτσι θα του έκοβαν τα φτερά, όμως η θέλησή του για ζωή παρέμενε. Έτσι, λίγους μήνες μετά καταφέρνει να αποδράσει και πάλι. Αυτή τη φορά όμως δεν εμπιστεύθηκε την αστυνομία. Πήγε και βρήκε το Απελευθερωτικό Μέτωπο του Πακιστάν για την Εκμετάλλευση της Παιδικής Εργασίας.

Οι άνθρωποι εκεί, τον έβαλαν στην αγκαλιά τους και για πρώτη φορά στη ζωή του, ο Ικμπάλ έλαβε την αγάπη που του άξιζε. Ξεκίνησε να πηγαίνει σχολείο και η θέληση του για γνώση ήταν τόσο μεγάλη που κατάφερε σε δυο χρόνια να βγάλει τέσσερις τάξεις.

Ξεκίνησε να πραγματοποιεί ταξίδια στο εξωτερικό έτσι ώστε να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των δυτικών κοινωνιών ενώ με την βοήθεια ακτιβιστών, έμπαινε κρυφά σε χώρους εκμετάλλευσης παιδιών και τραβούσε φωτογραφίες από παιδιά που εργάζονταν.

Η δράση του τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας του, κατάφερε να απαλευθερώσει 3.000 παιδιά που εργάζονταν στο Πακιστάν. Ένας αριθμός, που φυσικά δεν είναι μικρός όμως αν αναλογιστούμε τα 7.000.000 παιδιά που δούλευαν κάτω από αντίξοες συνθήκες, συνολικά στη χώρα του, σίγουρα δεν είναι και τόσο μεγάλος.

Το 1994 κατάφερε να βραβευτεί με το βραβείο Reebok και ο Ικμπάλ ξεκίνησε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και να παίρνει μέρος σε συνέδρια. Μιλούσε ακόμη και σε σχολεία, όσων αφορά την παιδική εργασία και γρήγορα έγινε παγκόσμιο σύμβολο.

Μάλιστα, είχε εκφράσει την επιθυμία του, να ασχοληθεί με την δικηγορία, έτσι ώστε μεγαλώνοντας να κατάφερνε μεσώ της νομικής οδού να απελευθερώσει όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά – σκλάβους.

Ο θάνατός του…

Ο Ικμπάλ κατάφερε μέσα από την δράση του να κινητοποιήσει πολλούς ανθρώπους παγκοσμίως. Οι άνθρωποι, ξεκίνησαν να μποϋκοτάρουν τα πακιστανικά χαλιά και φυσικά η “μαφία των χαλιών” ξεκίνησε να περνάει μεγάλη κρίση.

Παράλληλα, πολλά παιδιά είχαν βρει το κουράγιο μέσα από τα μάτια του Ικμπάλ και ξεκίνησαν να απαιτούν την ελευθερία τους από τους εκμεταλλευτές τους. Φυσικά αυτό δεν άρεσε σε εκείνους. Στις 16 Απριλίου του 1995 λοιπόν και ανήμερα του Ορθόδοξου Πάσχα ο Ικμπάρ έπαιζε με φίλους έξω από συγγενικό σπίτι.

Ο Ικμπάλ προερχόταν από χριστιανική οικογένεια. Καθώς έπαιζε λοιπόν, ένας νεαρός άντρας τον πλησίασε και τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Ο μικρός ήρωας, άφησε ακαριαία την τελευταία του πνοή. Αργότερα, ανακαλύφθηκε ότι ο δολoφονος του, ήταν τοξικομανής και πιθανότατα εκτέλεσε εντολές για να εξασφαλίσει τις δόσεις του.

Οι ηθικοί αυτουργοί δεν πιάστηκαν ποτέ. Ο θάνατος του Ικμπάλ ξεσήκωσε την κοινή γνώμη παγκοσμίως. Παρόλα αυτά αξίζει να θυμόμαστε ότι όσο συζητήθηκε ο θάνατός του, άλλο τόσο συζητήθηκε ο αγώνας και οι ιδέες που δεν φοβήθηκε να εκφράσει. Διεκδίκησε ένα καλύτερο μέλλον για τον ίδιο αλλά και για όλα τα παιδιά της γης.

Έκανε πράγματα, που άνθρωποι με εξουσία δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να κάνουν, διότι το πρόβλημα δεν τους άφορα. Ο Ικμπάλ μέχρι και σήμερα αποτελεί σύμβολο. Είναι ένας μικρός ήρωας, που έδειξε σε όλο τον πλανήτη τι σημαίνει αγωνιστικότητα και αλληλεγγύη.

© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη

• μηχανη του χρόνου