Αδερφές Ποκιάντσι: Οι αδερφές που κατέκτησαν την πρώτη θέση στο βάθρο των πιο αιμοβόρων δολοφόνων

daddy cool team

Οι άνθρωποι έχουν οργανώσει κοινωνίες εδώ και πολλά χρόνια κι είναι γνωστό, ότι θεωρούνται λογικά όντα. Υπάρχουν όμως και αρκετοί, οι οποίοι βρίσκονται ανάμεσά μας και αφήνουν τα ζωώδη ένστικτα να τους παρασύρουν. Άρρωστα μυαλά που μεγάλωσαν σε λάθος οικογένειες, με λάθος αρχές και δεν διστάζουν να κάνουν κακό σε έναν άλλον άνθρωπο.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν και οι 4 αδελφές Ποκιάντσι, που τα εγκλήματά τους συγκλόνισαν την κοινωνία του Μεξικό αρκετά χρόνια πριν. Οι πράξεις τους ήταν τόσο αποτρόπαιες, που κατάφεραν να γραφτούν στην ιστορία τόσο του Μεξικό όσο στον υπόλοιπο πλανήτη με το πιο μαύρο μελάνι.

Οι αδελφές Ποκιάντσι δεν δίστασαν να αφαιρέσουν την ζωή σε 150 άτομα, γυναίκες και βρέφη πριν πολλά χρόνια στο Μεξικό. Η ιστορία τους, συγκλόνισε την κοινωνία του Μεξικό και αποφασίσαμε να την φέρουμε και πάλι στην δημοσιότητα. Διαβάστε παρακάτω:

Η παιδική τους ηλικία

Οι αδελφές Ποκιάντσι, αν και διέπραξαν τα εγκλήματά τους αρκετά χρόνια πριν, κατάφεραν μέχρι και σήμερα να θεωρούνται από τις πιο στυγερές εγκληματικές μορφές στο Μεξικό. Στέρησαν την ζωή από 150 άτομα, γυναίκες και βρέφη.

Δείτε ακόμα 4 εγκλήματα στην Ελλάδα που συγκλoνισαν την κοινωνία- Οι δράστες δεν πιάστηκαν ποτέ

Αν και έχουν μείνει στην ιστορία ως αδελφές Ποκιάντσι, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό είναι ένα παρατσούκλι. Στην πραγματικότητα, ονομάζονταν Ντελφίνα, Μαρία ντε Χεσούς, Κάρμεν και Μαρία Λουσία Γκονσάλες Βαλενσουέλα. Ο πατέρας τους, ονομάζονταν Ισίδρο και ήταν ένα αρκετά βiαιος και σκληρός άντρας.

Μάλιστα διατέλεσε τα χρέη του σερίφη κατά την περίοδο της δικτατορίας, αλλά κατάφερε να διατηρήσει την θέση του και μετά την Μεξικανική επανάσταση και το ρίξιμο της χούντας. Οι τέσσερις αδερφές γεννήθηκαν μεταξύ του 1912 και 1927 και μεγάλωσαν σε ένα πολύ αυταρχικό περιβάλλον.

Ο Ισίδρο ήταν ένας άνθρωπος που ως πρώτο μέλημά του είχε θέσει, να αφαιρεί τις ζωές των αντιφρονούντων επί χούντας. Μετά την πτώση της δικτατορίας συνέχισε το “έργο” του σκoτώνοντας μικροαπατεώνες, ταραχοποιά στοιχεία αλλά και ανθρώπους που απλά είχαν προσωπικές διαφορές.

Οι 4 αδερφές που σκoτωσαν 150 άτομα, γυναίκες & βρέφη! Είχαν μεγαλώσει σε πολύ βiαιο περιβάλλον!

Γεγονός ήταν ότι σε πολλές περιπτώσεις στερούσε τις ζωές των θυμάτων του μπροστά στα μάτια των μικρών τότε κoριτσιών. Για όποιον ή όποια από τους αναγνώστες μας σκεφτεί ότι ήταν η “δουλειά” του και δεν είχε πολλές επιλογές, θα αλλάξει γνώμη διαβάζοντας την συνέχεια.

Ο Ισίδρο μετά το σχόλασμα της βάρδιας γυρνούσε σπίτι και συνέχιζε εκεί να κακoποιεί την γυναίκα του και να χτυπάει τις κòρες του. Όλα αυτά γίνονταν σε καθημερινή βάση μέχρι που η τότε 16χρονη Κάρμεν δεν άντεξε και στα 16, προσπάθησε να το σκάσει με έναν μεγαλύτερο άντρα από το σπίτι, με τον οποίο διατηρούσε σχέση.

Ο Ισίδρο όμως τους πρόλαβε και αυτή την φορά δεν περιορίστηκε μόνο στο ξύλο. Για να παραδειγματίσει τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, έκλεισε την Κάρμεν στην φυλακή. Η 16χρονη έμεινε φυλακισμένη για 14 ολόκληρους μήνες. Αυτούς τους 14 μήνες, η εφιαλτική καθημερινότητα των υπόλοιπων γυναικών μέσα στο σπίτι έλαβε τέλος.

Έλαβε τέλος, όχι επειδή ο Ισίδρο, κατάλαβε τα λάθη του. Απλά εν αγνοία του σκòτωσε έναν υψηλά ιστάμενο άντρα και έγινε καταζητούμενος. Όντας φυγάς, η τύχη του αγνοείται μέχρι και σήμερα. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι δεν επέστρεψε ποτέ στην οικογένειά του.

Η αρχή των “επιχειρήσεων” τους!

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’30 οι τρεις αδερφές τα έφερναν πολύ δύσκολα οικονομικά. Δούλευαν με εξαντλητικά ωράρια σε κάποια τοπική φάμπρικα κλωστοϋφαντουργίας και έμεναν στο ίδιο σπίτι με την μητέρα και τον πατριό τους. Όλα ξεκίνησαν όταν η μητέρα και ο πατριός έφυγαν από την ζωή.

Η μεγαλύτερη από τις κòρες, η Ντελφίνα είχε καταφέρει να αγοράσει την σιωπή κάποιων πολύ σημαντικών ανθρώπων του Μεξικού. Οπότε θεωρούσε ότι δεν διέτρεχε κάποιον κίνδυνο και μάλλον είχε δίκιο. Ξεκίνησε λοιπόν να παρανομεί μόνη της στην αρχή.

Όταν οι υπόλοιπες αδερφές είδαν ότι οι επιχειρήσεις της αδερφής τους πήγαιναν καλά, θέλησαν να μπουν κι εκείνες στο κόλπο. Από το 1938 ως και το 1964 λειτούργησαν συνολικά τρεις οίκους ανοχής. Ο τελευταίος είχε το όνομα «Las Poquianchis» . Το όνομα ήταν εμπνευσμένο από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη και έτσι βγήκε και το παρατσούκλι στις αδερφές.

Τα κòρίτσια μπορεί να είχαν κληρονομήσει την ανηθικότητα του πατέρα τους, αλλά δεν θέλησαν να λερώσουν τα χέρια τους με αίμα. Έτσι, μπορεί να διεύθυναν τους οίκους ανοχής, αλλά είχαν ρόλους καθαρά διοικητικούς. Κοιτούσαν το ταμείο, ρύθμιζαν τα δωμάτια των κòριτσιών, μιλούσαν με τους πελάτες και καθόριζαν το μέλλον κάθε σ3ξεργάτριας.

Για τις βρώμικες δουλειές προσλάμβαναν εξωτερικούς συνεργάτες. Για την ακρίβεια, όταν μια γυναίκα έκλεινε τα 25 και θεωρούνταν μεγάλη, οι αδερφές έδιναν την εντολή να εκτελείτε. Αν κάποια έμενε έγκυος, τότε την έβαζαν να διακόψει την κύηση αναγκαστικά κι αν το παιδί από απροσεξία της κοπέλας γεννιόταν, τότε το σκòτωναν αμέσως.

Τα κòρίτσια που δεν ήταν υπάκουα και προσπαθούσαν να το σκάσουν, τιμωρούνταν αυστηρά. Δεν τους δίνονταν νερό και φαγητό για μέρες και β1άζονταν κατ’ εξακολούθηση. Πολλές, έφευγαν από την ζωή εξαιτίας των κακουχιών.

Πως “ψάρευαν” τα κòρίτσια;

Αξίζει να σημειωθεί ότι για να βρουν οι αδερφές κòρίτσια να δουλέψουν στους οίκους ανοχής τους, έστελναν ανθρώπους σε φτωχά χωριά του Μεξικό, και έλεγαν στους γονείς των κòριτσιών ότι θα πάρουν τα παιδιά τους, για να δουλέψουν ως ψυχοκòρες σε πλούσια σπίτια της πόλης.

Οι οικογένειες, πνιγμένες από τα χρέη και την φτώχια δεν αργούσαν να δεχτούν την πρόταση. Κòρίτσια από 12-15 γέμιζαν τα φορτηγά των αδελφών, μην ξέροντας τι τα περιμένει. Η διαδικασία που ακολουθούσε ήταν εφιαλτική.

Οι αδερφές έβαζαν τους υπαλλήλους να δείρουν και να β1ασουν τα κòρίτσια που έρχονταν. Με αυτόν τον τρόπο θεωρούσαν ότι τις προετοίμαζαν για την δουλειά. Εξαιτίας των γνωριμιών τους, οι αδερφές κατάφερναν να εξασφαλίσουν έγγραφα, που πιστοποιούσαν ότι τα kορίτσια ήταν υγιείς.

Κάτι τέτοιο όμως δεν ίσχυε, αφού τρέφονταν ελάχιστα, δούλευαν κάτω από άθλιες συνθήκες, άκρως ανθυγιεινές και με εξαντλητικά ωράρια. Παρόλα αυτά οι αδερφές Ποκιάντσι υποστήριζαν ότι ήταν βαθιά θρησκευόμενες. Έτσι είχαν θέσει μερικά όρια στους οίκους ανοχής, για να συμβαδίζουν με τα…χριστιανικά ιδεώδη.

Απαγόρευαν στις κοπέλες να φιλούν τους πελάτες στο στόμα, απαγορεύονταν κάθε ομοφυλοφ1λική πράξη και οργ1α και είχαν ανοίξει τρύπες στους τοίχους για να βλέπουν αν οι εντολές τους τηρούνταν. Αν κάποια κοπέλα παράβαινε τους κανόνες τιμωρούνταν μέχρι θανάτου.

Η αρχή του τέλους!

Το 1964 λοιπόν, μία από τις κοπέλες κατάφερε να ξεφύγει από τον οίκο. Αυτή τη φορά οι αδερφές άργησαν να αντιληφθούν την φυγή της κοπέλας δίνοντάς της αρκετό χρόνο έτσι ώστε να φτάσει μέχρι το αστυνομικό τμήμα. Οι αστυνομικοί άκουσαν σòκαρισμένοι την μαρτυρία της κοπέλας και έστειλαν ανθρώπους να ερευνήσουν το μέρος.

Όταν οι αστυνομικοί έφτασαν στο σημείο διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες όντως ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες, στοιβαγμένες σε μικρά δωμάτια και κακoποιημένες. Καθώς συνέχισαν τις έρευνες όμως ανακάλυψαν κάτι ακόμη πιο φρικιαστικό.

Γύρω από το κτίριο, στις αποθήκες και στα οικόπεδα που στεγάζονταν οι προηγούμενοι οίκοι, υπήρχαν πάνω από 90 πτώματα που ανήκαν σε νεαρές γυναίκες και βρέφη. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των αρχών τα θύματα ήταν πάνω από 150 σε πραγματικό αριθμό.

Την επόμενη μέρα οι φυλλάδες των εφημερίδων γέμισαν τα πρωτοσέλιδα τους με τα πρόσωπα των αδερφών. Η μεξικανική κοινωνία οργίστηκε με έναν τρόπο πρωτόγνωρο και απαιτούσαν την παραδειγματική τους τιμωρία. Το δικαστήριο έδωσε στις αδερφές την ανώτατη ποινή των 40 χρόνων.

Οι τρεις από τις τέσσερις πέθαναν στην φυλακή ενώ την δεκαετία του ΄80 η Μαρία ντε Χεσούς αποφυλακίστηκε και άφησε την τελευταία της πνοή στο σπίτι.

All photos via: mixanitouxronou.gr

• μηχανη του χρόνου