Τα πλυντήρια της ντροπής: Οι καλόγριες που κρατούσαν γυναίκες ως σκλάβες

nikol peters

Τα πλυντήρια της ντροπής: Οι καλόγριες που κρατούσαν γυναίκες ως σκλάβες & τις βασάνιζαν. Σήμερα θα μάθουμε την φρικιαστική ιστορία για τα πλυντήρια της ντροπής. Εκεί καλόγριες βασάνιζαν και κακ@ποιούσαν νεαρές κοπέλες.

Οι καλόγριες είναι γυναίκες που αποφάσισαν να αφήσουν τα εγκόσμια και να αφιερωθούν στον Θεό. Μένουν συνειδητά μακριά από τις απολαύσεις της ζωής, προσπαθώντας να πλησιάσουν όλο και περισσότερο τον Θεό κάνοντας ολοένα και λιγότερες αμαρτίες.

Οι καλόγριες ακολουθούν πιστά το παράδειγμα του Θεού. Νηστεύουν, είναι λιτές, δεν αρέσκονται στα χρήματα και στις απολαύσεις της ζωής και προσπαθούν να διώξουν συναισθήματα όπως ζήλεια, μίσος, απέχθεια για κάποιον άλλον και κοινωνικές διακρίσεις.

Δείτε ακόμα Τα φρικιαστικά εγκλήματα του Κολόμβου που δεν μας έμαθαν στο σχολείο

Δυστυχώς όμως δεν είναι όλες οι καλόγριες και όλοι οι καλόγεροι έτσι. Ειδικά στις αρχές του 2000, σίγουρα όλοι είχαμε πέσει πάνω σε ρεπορτάζ για όργια που γινόντουσαν μέσα στα μοναστήρια. Όμως ένα όργιο απλά δείχνει ότι οι καλόγεροι και οι καλόγριες που συμμετείχαν σε αυτό είναι απλά υποκριτές.

Όταν μιλάμε για κάτι συναινετικό, πέραν της υποκρισίας αυτοί οι άνθρωποι δεν έβλαπταν κανέναν. Οι καλόγριες της σημερινής μας ιστορίας όμως, είναι καλόγριες από ταινία τρόμου. Βασάνιζαν νεαρές κοπέλες και τις είχαν σαν σκλάβες. Διαβάστε παρακάτω: 

Λίγα λόγια για τα πλυντήρια της ντροπής

Τα πλυντήρια της ντροπής λέγονταν πλυντήρια της Μαγδαληνής και βρίσκονταν στην Ιρλανδία. Το 1920 λοιπόν πολλές νέες κοπέλες μεταφέρθηκαν σε αυτά τα πλυντήρια. Ο λόγος ήταν η επανένταξή τους στην κοινωνία. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζονταν για τα μάτια του κόσμου.

Γιατί στην πραγματικότητα ο πραγματικός σκοπός αυτών των πλυντηρίων ήταν να εργάζονται εκεί άτυχα κòρίτσια προς όφελος συγκεκριμένων επιχειρήσεων, αμισθί και κάτω από ξεκάθαρους όρους σκλαβιάς.

Τα πλυντήρια της ντροπής στην Ιρλανδία

Σε αυτά τα πλυντήρια πολλές φορές για χρόνια εργάζονταν κοπέλες χωρίς να παίρνουν ούτε μισό σεντ. Όταν έφτασαν εκεί οι καλόγριες που ήταν υπεύθυνες εκεί έδιναν στην κάθε κοπέλα διαφορετικό όνομα. Όσες γυναίκες μίλησαν για την εμπειρία τους εκεί, κάνουν λόγο για εξαντλητικό πλύσιμο ρούχων.

Το πλύσιμο ρούχων γινόταν με παγωμένο νερό, ενώ σιδέρωναν με βαριά σίδερα για ώρες. Είχαν απαγορευτεί οι φιλίες και φυσικά δεν ήταν ελεύθερες να φύγουν. Τα πλυντήρια της Μαγδαληνής χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά για να “συμμορφωθούν” οι “περιπεσούσες γυναίκες”.

Οι κοπέλες που ήταν εγκλωβισμένες εκεί απαγορεύονταν να δεχτούν επισκέψεις και δεν είχαν κανένα ανθρώπινο δικαίωμα. Έπρεπε να τρίβουν τα πατώματα, να μαγειρεύουν για τις καλόγριες, να φροντίζουν τις ηλικιωμένες γυναίκες κάνοντας παράλληλα και όλη την δουλειά των πλυντηρίων.

Δείτε ακόμα Kentler Project: Άστεγα παιδιά για 30 χρόνια τοποθετήθηκαν μαζί με παiδ0φιλους

Οι καλόγριες πήραν τα παιδιά από σχεδόν όλες τις έγκυες γυναίκες και τα έδωσαν παρά την θέληση των μαμάδων για υιοθεσία. Το τελευταίο από τα πλυντήρια της ντροπής έκλεισε το 1996. Τρία χρόνια πιο πριν, ήρθαν στον φως 155 ανώνυμοι τάφοι κρατουμένων γυναικών και παιδιών.

Μόλις το 2001 η ιρλανδική κυβέρνηση παραδέχτηκε ότι τα πλυντήρια της Μαγδαληνής ήταν κέντρα κακ@ποίησης. Το 2011 η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών κατά των Βασανιστηρίων κάλεσε την Ιρλανδία να διερευνήσει τα γεγονότα και να πει επιτέλους την αλήθεια για τον ρόλο της τότε κυβέρνησης.

Το 2013 λοιπόν ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας Enda Kenny απολογήθηκε στα θύματα αποκαλώντας τα πλυντήρια της Μαγδαληνής για πρώτη φορά “ντροπή του έθνους”.

Μαρτυρίες από τα πλυντήρια της Μαγδαληνής

Η Kathleen Legg, είναι πάνω από 80 ετών και ζει στην Αγγλία. Πέρασε τρία χρόνια στα πλυντήρια της Μαγδαληνής.

«Ήμουν πολύ νευρική όταν η μητέρα μου με άφησε στο κατώφλι της Αγίας Μαρίας και στη φροντίδα των Sisters of Charity (Αδελφές φιλανθρωπίας). Περίμενα να δω μια σειρά καρέκλες και έναν δάσκαλο στο τέλος της αίθουσας, αλλά αντί αυτού θα βίωνα ένα σοκ. Δεν υπήρχε γραφείο, ούτε θρανία.

Ήμουν έτοιμη να ρωτήσω πού ήταν η αίθουσα διδασκαλίας, όταν ήρθε καταπάνω μου ένα τεράστιο κύμα καυτού ατμού. Δυσκολεύτηκα να πάρω ανάσα και τα λόγια μου χάθηκαν. Μόλις ο ατμός άρχισε να διαλύεται, αποκάλυψε ένα δωμάτιο με 20 ή 30 παιδιά στην ηλικία μου και με μεγάλες, τρομακτικές μηχανές.

Αυτή ήταν η αίθουσα του σιδερώματος. Υπήρχε ένα μηχάνημα που έκανε συνεχώς την ίδια κίνηση. Έκλαψα πολύ πριν κοιμηθώ εκείνη την πρώτη νύχτα, αλλά δεν έβγαλα τσιμουδιά. Σκέφτηκα τη γιαγιά μου, πόσο πολύ με αγαπούσε. Αναρωτήθηκα αν κάποιος θα με αγαπούσε ξανά»

Η Nancy Costello είναι πάνω 70 ετών και ζει στο Galway. Είναι ευτυχής που στο τέλος, η ιστορία της έγινε γνωστή.

«Ορισμένα από τα κopίτσια έτρωγαν πολύ ξύλο. Εμένα δεν με χτυπούσαν πολύ. Τις φοβόμουν τις καλόγριες και προσπαθούσα να τις ευχαριστήσω, αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο. Έβρισκαν πάντα κάτι που έκανα λάθος. Δεν περπατούσα αρκετά γρήγορα ή δεν ήξερα τα μαθήματά μου.

Δεν χρειάζονταν καν κάποιο λόγο για να με σπρώξουν ή να με χαστουκίσουν στο πρόσωπο. Ήξεραν ότι δεν είχα κανέναν στον κόσμο και μπορούσαν να κάνουν ό, τι ήθελαν με μένα. Τρώγαμε σε ένα τεράστιο τραπέζι, μέσα σε μεταλλικά πιάτα που δεν έσπαγαν.

Υπήρχε αλεσμένο κουάκερ κάθε μέρα για πρωινό, ήταν απαίσιο, αλλά το τρώγαμε όλο επειδή ήμασταν πάντα πεινασμένοι. Κοιμόμασταν σε μεγάλους κοιτώνες με μικρά κρεβάτια. Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να βρέξουμε το κρεβάτι.

Δείτε ακόμα Δόκτωρ Σατανάς : Ο γιατρός που Καταδικάστηκε για 27 εγκλήματα

Για να μας σταματήσουν να το κάνουμε, οι καλόγριες μας ξυπνούσαν στη μέση της νύχτας για να πάμε στην τουαλέτα. Εάν και πάλι βρέχαμε το κρεβάτι, βγάζαμε το στρώμα και κολλούσαμε ένα κομμάτι χαρτί με το όνομά μας πάνω του. Για να το μάθουν όλοι και να γίνουμε ρεζίλι».

Η Diane Croghan, είναι περίπου 70 ετών, ζει στο Δουβλίνο και εργάζεται στην τροφοδοσία. Πέρασε τρία χρόνια στα πλυντήρια της Μαγδαληνής, πριν καταφέρει να ξεφύγει στα 15 της.

«Όταν δεν έκλαιγα από τον πόνο, έκλαιγα μέσα μου. Έκλαιγα για τους φίλους μου και για τη ζωή που ζούσα. Ο Θεός ξέρει τι εννοώ. Ζούσαμε μέσα στο φόβο. Περπατούσαμε πιάνοντας τα κεφάλια μας. Ξαπλώναμε σε τεράστιους κοιτώνες και δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε.

Η μεγαλύτερη αμαρτία απ όλες ήταν όταν λερώναμε το κρεβάτι. Το πρωί οι μοναχές επιθεωρούσαν τα κρεβάτια μας και αν διαπίστωναν ότι κάποιο ήταν βρεγμένο, έπαιρναν το σεντόνι και το έτριβαν στο πρόσωπο του κopιτσιού που το λέρωσε.

Έκαναν το ίδιο όταν έβλεπαν αίμα στο κρεβάτι. Όμως, μας έδιναν τόσες λίγες πετσέτες να χρησιμοποιήσουμε ως σερβιέτες, που ήταν αδύνατο να αποφευχθεί η διαρροή. Με τιμώρησαν γι’ αυτό πολλές φορές. Ποτέ δεν μας φώναξαν με το όνομά μας.

Δείτε ακόμα “Πήγαινε, σκότωσε” διατάσσει ο πατέρας Σαμ.” : Ο εγκληματίας που τρομοκράτησε την Νέα Υόρκη

Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούσαν τους αριθμούς μας. Ήμουν το νούμερο 83, αλλά συνήθως με έδειχνε ένα δάχτυλο φωνάζοντάς με «Εσύ! Και εσύ και εσύ!»

Η Marina Gambold, είναι πάνω από 80 ετών, ζει στο Wexford με τον σύζυγό της William. Έμεινε στα πλυντήρια της Μαγδαληνής τρία χρόνια.

«Οι καλόγριες ήταν κακές μαζί μου, αλλά ήταν ακόμη χειρότερες για τα κopίτσια που έρχονταν από την επαρχία. Αυτές που δεν είχαν κανέναν στον κόσμο. Οι περισσότερες είχαν μωρά, τα οποία με κάποιο τρόπο οι καλόγριες τα έδωσαν για υιοθεσία, ενώ οι οικογένειές τους δεν τις ήθελαν ξανά στο σπίτι, είχαν ντροπιαστεί έλεγαν.

Μια μέρα ήρθε ένα κopίτσι από την Αγγλία. Έκλαιγε και φώναζε και οι μοναχές της έκαναν τη ζωή δύσκολη. Ήταν όμορφη, με μακριά μαλλιά. Οι μοναχές την ονόμασαν πόρνη. Είχε φύγει από το σπίτι και ζούσε στην Αγγλία με τον φίλο της.

Μια μέρα δεν ήταν πια εκεί. Δεν ξέρω πού πήγε, θα ήθελα να το μάθω, αλλά δεν θα μπορούσα να ρωτήσω. Οι καλόγριες έλεγαν ότι ήμασταν όλες «περιπεσούσες γυναίκες». Αλλά η μόνη φορά που έπεσα ήταν όταν λιποθύμησα από την πείνα.

Δείτε ακόμα Άγγελος θανάτου: Ο νοσοκόμος που σκoτωσε 70 ασθενείς για να μην πονούν

Δεν ήξερα τίποτα για τους άνδρες. Ποτέ δεν ήμουν με άνδρα. Μερικές φορές θα ήθελα να έχω ένα μωρό. Αλλά δεν κατάφερα ποτέ να κάνω. Έχω μόνο το σύζυγό μου».

Η Μaria Slattery, είναι 60 ετών. Ήταν έγκυος και αναγκάστηκε να δώσει το παιδί της για υιοθεσία.

«Το πλυντήριο Bessborough διοικείτο από μια άλλη τάξη μοναχών. Εκεί μπορούσαν να πάνε οι έγκυες και η μητέρα και το μωρό. Εκεί με έβαλαν. Μου ήταν πολύ δύσκολο να ξέρω ότι στην κοιλιά μου μεγαλώνει ένα μωρό που ήταν αποτέλεσμα βίας.

Οι πόνοι άρχισαν από την πλάτη μου. Δεν ήξερα τι ήταν, μέχρι που ήρθαν και μου είπαν ότι έχω συσπάσεις. Με έστειλαν σε ένα δωμάτιο όπου ήταν μια καλόγρια, την έλεγαν αδελφή Μάρθα και ποτέ δεν θα την ξεχάσω, τη σκύλα. Οι πόνοι με έκοβαν σαν μαχαίρι και άρχισα να κλαίω. Και η αδελφή Μάρθα μου φώναξε:

«Βούλωσε το στόμα σου». Βρισκόμουν εκεί σε αγωνία για 24 ατελείωτες ώρες. Όταν η αδελφή πήγε για το τσάι της και με άφησε μόνη μου τρομοκρατήθηκα για τη ζωή μου. Όταν επέστρεψε, την παρακάλεσα να με βοηθήσει. «Ωωω Μαρία», είπε «Θα έπρεπε να σκεφτείς τις συνέπειες προτού φτάσεις σε αυτό το χάος.

Δείτε ακόμα Ότις Τουλ: Ο εραστής του Χένρι και τα φρικτά εγκλήματα τους

Πες μου, τα δύο λεπτά απόλαυσης άξιζαν όλα αυτά;» Και σκέφτηκα «Απόλαυση; Νομίζει ότι μου άρεσε που με β@ασαν;»

All photos via: bovary.gr

Διαβάστε όλα τα άρθρα για την μηχανή του χρόνου στο Daddy-Cool.gr 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη. 

• αληθινές ιστορίες