Το πραγματικό survivor ήταν η αληθινή ιστορία έξι παιδιών που ναυάγησαν σε ένα έρημο και ακατοίκητο νησί και κατάφεραν να επιβιώσουν για 15 μήνες. Οκτώ μέρες χωρίς φαγητό και με ελάχιστο νερό ήταν όλοι ζωντανοί, κράτησαν τα χέρια τους και προσευχήθηκαν ήταν όλοι εξουθενωμένοι.
Η εκπληκτική ιστορία επιβίωσης έξι νεαρών αγοριών σε ένα ακατοίκητο νησί. Τι λέει ένας από την ομάδα που ναυάγησε και επέζησε για 15 ολόκληρους μήνες.
Δείτε ακόμα: Poveglia η κόλαση επί γης: Το νησί των καταραμένων Το «πιο στοιχειωμένο μέρος του κόσμου» που μπαίνεις μόνο με ειδική άδεια
Τον Σεπτέμβριο του 1966 ο Αυστραλός, Πίτερ Γουόρνερ περνούσε με το αλιευτικό του από το μικρό νησί Άτα στο αρχιπέλαγος Τόνγκα. Ο Γουόρνερ ψάρευε αστακούς και θεωρούσε ότι το νησί δεν κατοικείται. Αυτό που δεν γνώριζε είναι ότι τους τελευταίους 15 μήνες το Άτα είχε αποκτήσει έξι νεαρούς κατοίκους. Αυτή είναι μια πραγματική ιστορία… Survivor.
Τον Ιούνιο του 1965 μια ομάδα έξι νεαρών από το Τόνγκα αποφάσισαν να δραπετεύσουν από το αυστηρό Καθολικό σχολείο στο οποίο ήταν εσώκλειστοι. Κατέβηκαν στο λιμάνι και έκλεψαν ένα μικρό σκάφος 7,3 μέτρων. Απροετοίμαστοι και χωρίς πολλές γνώσεις ναυσιπλοΐας βγήκαν στα ανοιχτά. Μια καταιγίδα παρέσυρε το πλοίο τους νοτιοδυτικά και ακολούθησε μια περιπλάνηση οκτώ ημερών στο πέλαγος. Είχαν ξεμείνει από νερό και τροφή, όταν το σκάφος τους ξεβράστηκε στις ακτές του Άτα.
Η αφήγηση
Ο 76χρονος σήμερα, Σιονέ Φιλίπε Τοτάου (φωτό) είναι ένας από τους έξι ναυαγούς. Στα 19 του τότε βρέθηκε με τους φίλους στο έρημο νησί και εξιστορεί πως κατάφεραν να επιβιώσουν για 15 ολόκληρους μήνες.
«Μεγάλωσε στο μικρό νησί Χααφέβα στα Τόνγκα. Ένα πολύ μικρό μέρος. Μου άρεσε να διαβάζω γεωγραφία για όλα αυτά τα πολύ μεγάλα μέρη. Πάντα σκεφτόμουν πώς μπορώ να ξεφύγω από εδώ και να εξερευνήσω τον κόσμο.
Δείτε ακόμα: Όλη η Ελλάδα πανηγύρισε την αθώωση της γυναίκας που σκότωσε τον άνδρα της «Τον έπνιξα, τον έχω στο αυτοκίνητο» Η συζυγοκτόνος που είχε στο πλευρό της τα παιδιά και τους συγγενείς της
Μια μέρα ένας από τους φίλους μου στο σχολείο μου είπε: Θα πάμε στο Φίτζι, θέλεις να έρθεις; Μου εξήγησε ότι θα κλέβαμε ένα σκάφος και συμφώνησα να συμμετάσχω. Εκείνη την ημέρα, μόλις τελειώσαμε το σχολείο, κατεβήκαμε στην παραλία και κοιτούσαμε τα πλοία. Ένας άντρας έδενε το σκάφος του κάθε μέρα στο ίδιο σημείο, περίπου την ίδια ώρα. Όταν έφυγε ανεβήκαμε πάνω και σαλπάραμε.
Ήμασταν συνολικά έξι άτομα, από 15 έως 19 ετών. Ο πατέρας ενός από την ομάδα μας είχε το ίδιο σκάφος και έτσι ο φίλος μας είχε εμπειρία. Ανεβάσαμε το πανί και βγήκαμε από το λιμάνι. Φυσούσε καλός αέρας.
Ήταν νύχτα και όταν πλέον τα φώτα του λιμανιού χάθηκαν πίσω μας ο αέρας δυνάμωσε. Τα κύματα έγιναν πιο ψηλά. Μια καταιγίδα ήρθε και εμείς δεν ξέραμε ότι πρέπει να κατεβάσουμε το πανί. Ο αέρας το έσκισε.
Την επόμενη μέρα ψιλόβρεχε και εμείς περιπλανιόμασταν στη μέση του ωκεανού χωρίς πανί. Μαζέψαμε νερό της βροχής σε δοχεία που υπήρχαν στο σκάφος αλλά δεν είχαμε φαγητό. Κάποια από τα παιδιά έκλαιγαν. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να ελπίζουμε. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να πεθάνουμε.
Περιπλανηθήκαμε για οκτώ μέρες όταν είδαμε στα ανοιχτά το Άτα. Φαινόταν πολύ μακριά αλλά σιγά σιγά ο αέρας μας έσπρωξε προς τα εκεί. Το είδαμε περίπου στις 9 το πρωί και φτάσαμε εκεί περίπου στις 11 το βράδυ. Είναι ένα ηφαιστιογενές νησί με βουνά. Ήταν βράδυ όταν φτάσαμε και κατέβηκα να δω τι υπάρχει εκεί.
Πήδηξα από το σκάφος και έφτασα στην ακτή. Ένιωθα το νησί να γυρίζει γύρω μου. Δεν ήταν όμως το νησί, αλλά το κεφάλι μου. Μετά από οκτώ μέρες χωρίς φαγητό και με ελάχιστο νερό ζαλιζόμουν. Αφού ηρέμησα φώναξα στα παιδιά να κατέβουν.
Ήρθαν όλοι στην ακτή. Ήμασταν όλοι ζωντανοί. Κρατήσαμε τα χέρια μας, προσευχηθήκαμε και βάλαμε τα κλάματα. Ήμασταν τόσο εξουθενωμένοι που κοιμηθήκαμε μέχρι το επόμενο πρωί.
Δείτε ακόμα: Το τελευταίο σήμα του ήταν μόνο μια λέξη: «Βυθίζομαι» Η μοιραία απόφαση που βύθισε το πιο γρήγορο πλοίο στην Ελλάδα με 241 ψυχές
Το πρώτο πράγμα που αποφασίσαμε να κάνουμε ήταν να ανέβουμε στην κορυφή του νησιού. Στον δρόμο βρήκα ένα βρεγμένο ξύλο. Το πήρα και το πίεσα και έγλυψα το νερό.
Όταν φτάσαμε στην κορυφή και είδαμε γύρω μας τους λόφους νιώσαμε τόσο όμορφα, τόσο ζωντανοί. Ήμασταν πλέον σε ξηρά και αυτός μας έδωσε ελπίδα.
Προσπαθήσαμε να ανάψουμε φωτιά αλλά στην αρχή δεν τα καταφέραμε. Μαζέψαμε φρούτα και όστρακα. Το νησί είχε παπάγιες, καρύδες και μπανάνες. Όταν πλέον νιώσαμε πιο δυνατοί καταφέραμε να ανάψουμε και φωτιά. Τρίψαμε ξύλα όσο πιο γρήγορα και δυνατά μπορούσαμε μέχρι που εμφανίστηκε η φλόγα. Μας πήρε τρεις ολόκληρους μήνες να ανάψουμε φωτιά και να φάμε το πρώτο ζεστό μας γεύμα. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή.
Το επόμενο βήμα ήταν να φτιάξουμε ένα μικρό σπίτι. Ήξερα πως να πλέκω τα κλαδιά από τους φοίνικες και έτσι φτιάξαμε τους τοίχους πάνω στον σκελετό. Χρειάστηκαν δύο εβδομάδες για να κλείσω το σπίτι. Μετά χωρίσαμε το εσωτερικό του. Στη μέση υπήρχε μια εστία και φτιάξαμε κρεβάτι με φύλλα από μπανανιές. Σταδιακά οργανωθήκαμε. Πώς θα διατηρήσουμε τη φωτιά αναμμένη, πώς θα εξασφαλίσουμε φαγητό και νερό. Θεσπίσαμε και ώρα προσευχής.
Ποτέ όμως δεν ένιωσα άνετα στο νησί. Πάντα ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι μου να δω την οικογένεια μου. Γι’ αυτό αρχίσαμε να φτιάχνουμε μια σχεδία. Ρίξαμε κάποια δέντρα και δημιουργήσαμε ένα μέσο διαφυγής. Όταν το ρίξαμε στο νερό όμως διαπιστώσαμε ότι το κύμα το έσπρωχνε ξανά έξω. Δεν θα βγαίναμε με αυτό στα ανοιχτά. Αποδεχθήκαμε ότι δεν γίνεται να φύγουμε με αυτό τον τρόπο.
Δείτε ακόμα: Αντρέι Τσικατίλο: Ποιος ήταν ο πραγματικός «χασάπης του Ροστόφ» ένας από τους χειρότερους serial killer όλων των εποχών
Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι πόσο καιρό βρισκόμασταν στο νησί. Ζούσα με την ελπίδα ότι κάτι θα συμβεί. Ότι κάτι καλό θα έρθει την επόμενη μέρα. Δεν ένιωθα ότι ζούσαμε στο νησί για 15 μήνες. Η ζωή μας απλά κυλούσε με καθημερινό αγώνα για να επιβιώσουμε. Είχαμε λύσει το ζήτημα της τροφής και του νερού. Ψαρεύαμε και κυνηγούσαμε στο νησί πουλιά και μικρά ζώα.
Ξαφνικά μια μέρα ένα σκάφος άρχισε να πλησιάζει στο νησί. Ερχόταν όλο και πιο κοντά. Ο Στίβεν το είδε πρώτος. Έπεσε στο νερό και άρχισε να κολυμπάει για να το φτάσει. Όπως μας είπε ο καπετάνιος Γουόρνερ ένας από το πλήρωμα του είπε ότι ακούει ανθρώπινη φωνή. Αυτός όμως δεν τον πίστεψε και του είπε ότι είναι τα πουλιά. Τελικά όμως εντόπισαν τον Στίβεν. Πλησίασαν και είδα πέντε γυμνά αγόρια με μακριά μαλλιά να στέκονται στην παραλία.
Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς το συναίσθημα. Ήμασταν πραγματικά ενθουσιασμένοι. Επιζήσαμε και θα βλέπαμε την οικογένεια μας. Όταν γυρίσαμε σπίτι γιορτάζαμε για τρεις μέρες.
Όταν σκέφτομαι το διάστημα που περάσαμε στο νησί συνειδητοποιώ ότι πράγματι μάθαμε πάρα πολλά. Σκέφτομαι ότι έμαθα περισσότερα στο νησί παρά στο σχολείο. Έμαθα να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι δεν παίζει ρόλο το χρώμα, η φυλή ή κάτι τέτοιο. Αν βρίσκεσαι σε μια δύσκολη κατάσταση τελικά κάνεις αυτό που πρέπει για να επιβιώσεις».
Δείτε ακόμα: Κέβιν Κάρτερ: Με μια φωτογραφία που συγκλόνισε την ανθρωπότητα κέρδισε το Πούλιτζερ και μετά έβαλε τέλος στην ζωή του
Επίλογος
Τα παιδιά δικάστηκαν για την κλοπή του σκάφους και μάλιστα πέρασαν κάποιες μέρες στη φυλακή. Όταν η ιστορία τους έγινε γνωστή, σύμφωνα με το www.janus.gr ο Αυστραλός φωτογράφος, Τζον Καρνεμόλα πήγε στα Τόνγκα. Μαζί με τους έξι survivors ταξίδεψαν στο Άτα όπου αναπαρέστησαν τη ζωή τους στο νησί. Οι εικόνες στο άρθρο είναι από εκείνη τη φωτογράφηση.
Διαβάστε όλα τα άρθρα για την μηχανή του χρόνου στο Daddy-Cool.gr
Ειδήσεις σήμερα
- Νεκρό 10χρονο παιδί ξαφνικά από ανακοπή
- Οι 7 σειρές που τελειώνουν οριστικά τον Δεκέμβριο – Ποιες τις αντικαθιστούν
- Ντύσιμο Δεκέμβριου 2024: 15 festive ιδέες από την δουλειά μέχρι το ρεβεγιόν
- Αμαλιάδα : Ραγδαίες εξελίξεις – Συνελήφθη η Ειρήνη Μουρτζούκου – Βίντεο από τη σύλληψη
- Νεκρό 10χρονο παιδί ξαφνικά από ανακοπή
